Mieszalnik przyspieszający

W inżynierii procesowej termin „przyspieszacz mieszania” rzadko jest używany w sposób jednoznaczny. Opisuje on jednak dwie różne zasady działania. Z jednej strony odnosi się do dodatkowych narzędzi mechanicznych, które intensyfikują proces mieszania. Z drugiej strony obejmuje dodatki chemiczne lub fizyczne, które poprawiają mieszalność składników.

Podczas przechowywania proszki mogą ulegać zbiciu, zbrylaniu lub aglomeracji pod wpływem własnego ciężaru i ułożenia worków w stosy. W mieszalniku takie aglomeraty ulegają ponownemu rozbiciu. Im większa jest wydajność dezaglomeracji proszku, tym lepszy jest efekt.

Narzędzia szybkoobrotowe, takie jak rotory tnące, dyspersery ścinające, systemy wirnikowo-stojanowe lub głowice nożowe, wystają dodatkowo do komory mieszania i wytwarzają intensywne efekty ścinania, uderzeń i odbić. Narzędzia te zwiększają lokalną gęstość mocy w produkcie, przyspieszając w ten sposób rozbijanie aglomeratów i homogenizację mieszanki. W tym sensie są one zatem uważane za mechaniczne przyspieszacze mieszania.

Oprócz czynników mechanicznych, właściwości materiałowe mają wpływ na mieszalność. Różnice w gęstości, napięciu powierzchniowym, kształcie cząstek, zawartości wilgoci, hydrofobowości lub hydrofilowości mogą utrudniać dyspersję. Również ładunki elektrostatyczne, siły van der Waalsa, odpychanie chemiczne lub właściwości magnetyczne wpływają na zachowanie układów cząstek w procesie mieszania.

W takich przypadkach czasami wystarczy niewielka ilość dodatków, aby poprawić zwilżalność, sypkość lub rozładowywanie i umożliwić stabilne mieszanie. Typowymi przykładami są środki ułatwiające przepływ, środki powierzchniowo czynne, środki dyspergujące lub środki antystatyczne. Substancje te zmieniają strukturę oddziaływań między cząstkami i mogą być traktowane jako chemiczne lub fizyczne przyspieszacze mieszania.